https://www.facebook.com/photo?fbid=769694963938697&set=a.135744744000392

dinsdag 12 mei 2020

Uit de luwte?




De wereld ontwaakt. Hier in de luwte zindert het stillekes. Het ongeduld van de mensen om het leven weer op te pakken is zichtbaar. Ondanks alle vooraangekondigde restricties met het dreigende oog op een tweede golf. Of zelfs een derde, of misschien zelfs – zoals sommigen beweren – een eeuwigdurende terugkerende golf.

Eenrichtingsverkeer in winkelstraten, voorzichtige heropening van de horeca, ontlasting van de ziekenhuizen, het geknutsel tijdens het nieuwe begroeten, de afbakening van rijen voor supermarkten, het ontsmetten van gebruikte voorwerpen, het gebruik van tweede woningen, het gereguleerd bezoeken van zorginstellingen en ziekenhuizen, de dreigende kaalslag in de cultuur, en de ophanden zijnde recessie (die volgens enkele economen maar van korte duur zal zijn)… het zijn de omstandigheden die velen van ons zien dat het ergste leed is geleden.

Ik laat graag in het midden of dat allemaal klopt.

Ik wacht af. Ik wacht af met de wetenschap dat ik hier in de luwte mij eigenlijk best wel vermaak. Ondanks dat mijn actieradius al twee maanden zeer beperkt is en ik elke rits in de muren heb verkend; elk stofje heb weggewerkt; elke dag geen ander nieuws heb gezien dan corona hier, corona daar; elk blaadje van planten en bomen aan een nauwkeurige inspectie heb kunnen onderwerpen (dus de lente op de voet heb gevolgd); nog nooit zo weinig kilometers heb gemaakt om vrienden, bekenden, collega’s te kunnen zien; bijna elke dag – met dank aan het prachtige weer – kan genieten van die ongekend strakke blauwe luchten, bijna zonder condensstrepen; de terugkeer van de bevers; Ilja Leonard Pfeijffer heb zien degraderen van een briljant schrijver, dichter tot een middelmatig chroniqueur; op afstand afscheid heb moeten nemen van enkele gewaardeerden, bekenden, jazelfs een geliefde, en hier en daar zelfs mensen heb kunnen troosten, kunnen oppeppen.

Dat alles hier in de luwte. De luwte waar ik me desondanks of juist dankzij, op mijn plek voel. Want hier vanuit de luwte ben ik alleen maar indirect getroffen door de waan van de dag, die in tijden van corona, alleen nog maar prangender en bedrukkender is geworden en door de uitwas waarschijnlijk manifester wordt dan ooit. Omdat de waan nu gereguleerd is en zoals het er naar uit ziet ook zal blijven. Dat noemen ze het ‘nieuwe normaal’.

Daarom verkies ik om in de luwte te blijven, en kan ik vanuit deze uitkijkpost verder gaan met mijn observaties en met de juiste, afstand gadeslaan dat de lucht weer langzaam troebeler wordt, dat de shop-till-you-droppers de binnensteden weer overrompelen, en de schijnbaar zorgelozen weer worden aangespoord om overprijsde lattes en frappucinos te drinken, dat de verveelde mens zich laat verdoven door het ene na het andere overrompelende evenement, dat Ryan Air ons weer aanspoort om net te doen alsof we allemaal voor een prikkie wereldreizigers kunnen zijn, en in het kielzog daarvan het verdienmodel Airbnb de mooie binnensteden tot rolbanen voor miljoen sleepkoffers ombouwt, , dat ik kritiekloos even de auto neem om een paar kilometer verderop een pakje shag te kopen.

De luwte. Het is een luxe. Die wil ik houden en wacht met spanning het vervolg af.

dinsdag 28 april 2020

Heimat, das Ende (een ode aan Oma Käddi)

Oma Käddi voor de eerste keer in haar leven in een McDonalds enkele maanden geleden. De hamburger heeft ze nog niet eens aangeraakt. "Ist das Essen?". Enkel de salade, heeft ze gegeten. "Schmeckt wie nix."
Ik ben niet zo goed in rouwen. Mijn vader en moeder hebben alle twee vrijwillig hun stervensmoment gekozen. Mijn moeder heeft daarbij een zakje met vergeet-mij-niet-zaadjes achtergelaten, dus dat is elk jaar weer een fraai aanzicht in onze tuin, plus een (voorlopig blijvende) herinnering. Ik heb wel een paar keer verdriet gehad. De eerste keer was toen Leo stierf aan een hersenvliesontsteking. Ik was toen zeven. Tja, dan snap je nog niet zoveel van al die huilende en rouwende mensen.

De tweede keer was de dood van mijn tante, de zus van mijn moeder en eigenlijk een soort moeder voor mij. Die had echter zo'n getormenteerd leven achter de rug, met concentratiekampen en zo, dat haar zelfmoord zoiets als vanzelfsprekend was. De derde keer was toen mijn toen beste vriend bedacht om 12 hoog naar beneden te springen. Ik zat toen in Canada en had andere dingen aan mijn kop. De vierde en vijfde keer was er langdurig liefdesverdriet, waarvan de vierde keer weer helemaal goed is gekomen omdat zij nu mijn vrouw is.

En nu komt de zesde keer.

Op dit moment ligt Oma Käddi op sterven in een ziekenhuis bij Trier. Ik treur nu toch al een beetje, want Oma Käddi is niet alleen de oma van mijn zoon, maar ook de vrouw waar ik een hele speciale band mee heb. Vanwege corona kan ik geen afscheid van haar nemen.

De band tussen Oma Käddi en mij heet Heimat. Niet dat algemeen Duitse begrip, waar Nederlanders hun neus voor kunnen ophalen. Maar Heimat, in de zin van de briljante serie van Edgar Reitz. (De oplettende lezer van dit blog heeft al een vermoeden hoezeer ik dit meesterwerk waardeer, wat blijkt uit de ondertitel van dit blog). 

Maar wat heeft Oma Käddi daarmee van doen? Om dat te begrijpen zouden jullie lezers misschien eerst Heimat uit de dvd-box moeten halen en weer eens gaan kijken (iets dat ik elke twee, drie jaar doe), maar dat ga ik jullie niet verplichten. Maar even ter opfrissing. Het is de geschiedenis van de familie Simon in de Hunsrück, tegen de achtergrond van die enorme en heftige geschiedenis van Duitsland.

Nu dan, Oma Käddi. Zij komt niet uit Schabach maar uit Gladbach, een gehucht in de Süd-Eifel (aan de ander kant van de Hunsrück, gescheiden door de Mosel). Ze had alleen lagere school en trouwde na de oorlog met Jacob, een uit Beshka (Servië) stammende Volksduitser en ze gingen in het een uur en drie kwartier wandelend van Gladbach verderop gelegen Salmrohr wonen. Jakob was een norse, hardwerkende man, maar volgens de normen en waarden in de regio een 'Jugo' (een buitenlander dus). Oma Käddi en Jacob kregen vier kinderen en groeide in relatief armoedige omstandigheden op. Elk jaar in september en oktober moest er worden bijverdiend in de druivenpluk aan de oevers van de Mosel. Jacob stookte thuis zijn eigen Birkwurtz en Viez (een sterk drankje van appels). Maar ze konden goed sparen (zoals alle Duitsers), bouwden een huisje met een tuin waar Oma Käddi sinds jaar en dag (en tot voor kort) jaarlijks sla, aardappelen, aardbeien, tomaten, prei, uien, wortels, kool, raap, augurken, en nog vele andere soorten groenten en fruit liet groeien en bloeien en ze bij overschot te wecken.

Jacob was vaak van huis omdat hij in opdracht van de Bundesbahn mee moest helpen bij de opbouw van het na-oorlogse Duitsland, met de aanleg van de spoorlijnen in het 200 kilometer verderop gelegen Ruhrgebiet. Oma Käddi zorgde thuis voor huis, haard en de kinderen. Die laatsten kwamen allemaal goed terecht. Met of zonder nascholing konden ze allemaal naar de universiteit. Behalve de jongste. Die bleef in het dorp en is bouwheer geworden van energieverbruiksvriendelijke huizen met eigen water en stroomvoorzieningen, nog voordat de ecologische voetafdruk een begrip werd.

Ik leerde de dochter van Oma Käddi kennen en in de korte tijd dat we verkeerden zijn we er in ieder geval in geslaagd een prachtige zoon op de wereld te brengen. En dus leerde ik ook Oma Käddi kennen. Zo'n mens die de keuken tot de spil van alle sociale activiteit heeft bepaald, waar het altijd geurde naar taart of rinderbraten, waar je op elk moment van de dag naar binnen kon en het simpele verhaal doen of aanhoren. Het bankstel in de woonkamer stond permanent in een plastic foedraal. In die tijd heeft Oma Käddi voor de eerste keer de zee gezien! Sterker nog: ze had haar geboortestreek daarvoor nog nooit echt verlaten. (Behalve voor een dagbezoek aan enkele van haar kinderen in Keulen).

Oma Käddi was als Chauncy Gardener uit Being There, en als het haar te veel werd riep ze uit "Jossip, Marie, Kind, dat is me eppes" en maakte een 'schmier' met 'rettich' en zelfgemaakte worst. Ze noemde mij "A goot Haut" en dat is altijd zo gebleven. Ze snapte dat haar dochter en ik niet echt voor elkaar gemaakt waren, maar ze had er wel een pracht kleinzoon aan over gehouden.

Haar kleinzoon heet Simon. U snapt wel waarom. Kijk Heimat...




woensdag 22 april 2020

SAMENZWERING!



Julia Roberts is met haar derde man getrouwd in Taos, New Mexico. Taos heeft gemiddeld de minste bewolking van de VS en de behoort tot de streken in de VS met de zuiverste lucht. Zij heeft haar kinderen naar Hindoe-goden genoemd. Mel Gibson is een sedevacantist, een zeg maar rare katholiek (hoewel, dat lijkt op een pleonasme), bovendien homofoob en een ontkenner van de klimaatverandering. Samen speelden ze in de Conspiracy Theory. Toeval?



Niet als je het mij vraagt. Julia Roberts is een tijd geleden heel vaak uitgeroepen tot de mooiste vrouw ter wereld. Mel Gibson niet. Want hij is geen vrouw. Wel is (of misschien was) hij begeerd.



Maar nu komt het. De huidige paus (dus die niet door Mel Gibson wordt erkend) pleit voor radicale ingrepen om de klimaatverandering te bestrijden. Ook preekt hij voor een leeg St.Pietersplein tegenwoordig, vanwege het virus. Julia Roberts heeft onlangs in een interview met het gezaghebbende Amerikaanse blad People gezegd dat ze, na haar Grote Jaren, de leegte als iets prettigs ervaart…..



STOP!  CUT! OPNIEUW!




We genieten al een paar weken van prachtig helder weer. De lucht is nog nooit zo schoon geweest. Greta Thunberg houdt zich opvallend stil. Er zijn bijna geen vliegtuigen in de lucht. CO2-uitstoot daalt zienderogen. Ik kan vanaf de heuvel achter me de Eifel zien en over de Technicolor werkelijkheid heb ik het al eerder gehad. Het coronavirus is dus een bedenksel van Al Gore en Greta Thunberg (en wedden dat die George Soros erachter zit!)...



SHIT! ALWEER NIET….




Mark Zuckerberg vaart wel bij de huidige crisis. Net als Netflix en niet te vergeten Jeff Besos. Die willen niets anders dan dat we posten, kijken en pakjes versturen. Jeff Besos is ook eigenaar van The Washington Post (Post … posten… hebben jullie ‘m?) en die krant heeft in zijn masthead Democracy Dies in Darkness en, bovendien, de vrouw van Mark koketteert met het boeddhisme en dat is een deur verder van het hindoeïsme. De kinderen van Julia heten Laxmi, Ganesh en Krishna Balram. Laxmi is de godin van licht, rijkdom en geluk. Besos is de rijkste man op aarde. Ganesh is de beschermheilige van de reizigers (en we mogen nu niet reizen!) en Zuckerberg is oprichter van FWD.us, een organisatie die zich inzet voor een liberale immigratiepolitiek in de VS (dus tegen Trump! En immigranten reizen!). En Krishna Balram is de god die er voor pleit dat het gereedschap van boeren gebruikt kan worden als wapens (dus het omgekeerde van wat de paus en de katholieke kerk wil (“zwaarden in ploegscharen”))...



Snappen jullie het nog?



Ik ook niet, en dat is maar goed ook. Keep going strong! De scholen blijven voorlopig nog dicht. Musea ook en festivals kunnen we deze zomer vergeten. Zou George Soros een short hebben ingezet op Live Nation? (voor de niet-ingewijden: de grootste festivalorganisator ter wereld)?



Samenzweerderstheoretici. Hou alsjeblieft op en bekommer je om het dagelijkse leven. Het is al moeilijk genoeg.

zondag 19 april 2020

De toestand is hopeloos maar niet ernstig






De toestand is hopeloos maar niet ernstig is de titel van een programma op Radio 1 (de kwalitatief briljante versie, die van de VRT, dus niet die in elkaar gekwakte, vaak slecht geredigeerde, uit een van de Hilversa). Poezie! 

Bovendien sluit die titel aan bij mijn toestand (en die van miljoenen anderen).

Aan huis gekluisterd raak ik zeer vertrouwd met het fenomeen van binge-watching. Hopeloos. In het verleden had ik daar een bescheiden ervaring mee toen ik de moeder van alle stream-series The Sopranos tussen 1999 en 2006 heb verzwolgen, heb opgenomen en daarna nog een keer of twee bekeken heb. Twee jaar later gevolgd door Breaking Bad. Ook die heb ik nog maar eens een keer extra bekeken. Tenslotte, zo mijn bescheiden mening, heb je daarmee toch wel de twee beste series aller tijden te pakken.

Maar toen was er nog geen Netflix hier in de luwte en moest ik netjes wachten totdat de vpro of Canvas de afleveringen mondjesmaat toedienden.

Dat gaat nu dus anders. Want aangezien ik nu tijd genoeg heb en toch al zo goed als nooit lineaire tv kijk (ik heb pas sinds anderhalve jaar een een tv met kabelabonnement) pluis ik Netflix door en tussen de bagger zitten er wel eens een aardige documentaire en een paar echt verrassende series. Dat doe ik omdat ik me moet gedragen alsof ik ziek ben (of in ieder geval opgesloten zit) zonder dat ik ziek ben.

Een hopeloze situatie, maar vooralsnog niet ernstig (zolang we de afstand maar kunnen behouden en niemand getuige is van elkaars hopeloosheid)

Met al dat gezoek en gekijk ben ik echter in de vingers geraakt van het algoritme van Netflix. Het begon met One of us over het lot van drie mensen die verdreven worden uit een chassidische gemeenschap in New York. Daarna kreeg ik van de streamingsdienst de tip om maar eens naar Unorthodox te kijken. Een gedramatiseerde versie met ongeveer hetzelfde thema. Netflix moet wel denken: dat IP-adres daar moet wel iets hebben met geïsoleerde religieuze gemeenschappen en plots kreeg ik aanbevelingen om ook naar  שטיסל‎(Shtisel) te kijken, de komedie Wolkenbruchs wunderliche Reise in die Arme einer Schickse maar ook hele zware ernstige documentaires over ghetto's, concentratiekampen, Einsatzgruppen... 

Zoals gezegd: tijd genoeg, dus heb ik Shtisel maar eens bekeken. Twee seizoenen verdeeld over drie dagen. (Overigens een aanrader vanwege de geweldige acteerprestaties, maar het verhaal gaat 24 afleveringen eigenlijk nergens anders over dat een jongeman maar niet aan de pruikendragende vrouw geraakt en liever wil schilderen).

Maar in tijden van corona is dat niet het enige algoritme waar ik in word opgenomen. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar ik zie op Instagram en het door mij dezer tijden vaak gebruikte Facebook heel veel specifieke advertenties opduiken die mij echt bestemd lijken voor mensen die niets anders te doen hebben dan originele foto's en filmpjes te creëren. Maar ook voor mensen die behoefte hebben aan yoga, mindfullness, bezinning, fitness zonder instructeurs, tuinieren en muziek- en taallessen zonder leraar (terzijde: ik krijg regelmatig advertenties of ik hebreeuws wil leren).

Coronatijden. Dat virus komt niet alleen via lichamelijke sappen, maar ook nog eens in de vorm van algoritmes.

Netflix heeft me inmiddels gevraagd om ook Kalifat te bekijken. Ook over een geïsoleerde religieuze gemeenschap, maar dan anders. Ik heb het in een dag uitgekeken, deze zweedse serie. Top!






donderdag 16 april 2020

Ellende



Zou ik het contact met de werkelijkheid verliezen? Hier in de comfortabele luwte begint toch het gevoel te overheersen dat ik nog enkel een enkelband mis waarmee de autoriteiten mij kunnen controleren waar ik me bevind. Ik kom echter niet verder dan de heuvels achter mijn huis. De belangrijkste directe ervaringen worden gedeeld met de buren of met voorbijgangers tijdens mijn dagelijkse wandelingen. Ook krijg ik wat mee van mijn vrouw, die het als een echt uitje begint te zien om gewapend met latexhandschoentjes en ontsmettingshandelingen naar de supermarkt te gaan en mij daar verslag van doet.

De rest volg ik via de krant, facebook, instagram, whatsapp-berichtjes uit Italië, Duitsland, VS en Engeland, af en toe tv en de nodige portie Netflix. Volgens mij zitten er genoeg witte-boordencriminelen en van aanranding verdachte filmmoguls zo ook in huisarrest.

Mijn horizon bestaat dus, zoals bij zovelen, uit Covid-19. En die bestaat uit – met excuses aan al die mensen die er ellendiger aan toe zijn, en dat zijn er beslist heel wat! – een prachtige blauwe hemel, een weldadige lentetuin, twee katten die de hele dag spelen, frisse lucht, kippen, de aanleg van een moestuin, een goede conditie. (Plus natuurlijk mijn met de dag stijgende vaardigheden als homeschoolmaster).

Ik noem dat overigens niet saai. Maar doordat ik geen enkelband heb, en dus ook geen crimineel, slaat door de routine ook wel een beetje verveling toe, en dus heb ik maar de gelegenheid genomen een gedachtenexperiment uit te voeren om die verveling niet mijn huidige leven te laten bepalen. Aanleiding waren de foto’s die mijn vriend Daniel uit New York op Facebook heeft gepost. Waar anders een gestage en volle stroom van mensen en auto’s de straten bevolken, heerst leegte. Alsof er een neutronenbom is ontploft. Ik vroeg me af hoe de wereld er uit gezien zou hebben gezien als er nergens maatregelen waren genomen? Zaten we dan al aan miljoenen doden? Het openbare leven helemaal afgeschaft? Elke ontmoeting met een mens een poging tot doodslag of zelfs moord?

Met die apocalyptische visie zou dan elke twijfel over het disfunctioneren van de wereld worden weggenomen omdat er geen enkele hoop meer zou zijn dan alleen maar immuniteit.

Ik zie beelden van hordes die supermarkten leegplunderen, tankstations leegpompen, banken overvallen, schurken die willekeurig om zich heen beginnen te schieten, omdat het toch niet meer uitmaakt, preppers die zich verschanst hebben in hun geïsoleerde bunkers in de achtertuin of de kelder.
Zeg maar Het Einde van de Geschiedenis, maar dan voor de echt. (Terzijde: ik wacht met ongenoegen op die eerste rellen...)

Ik sluit het gedachtenexperiment maar snel af.

Maar aan de andere kant, zo heel egoïstisch gedacht vanuit de comfortabele luwte, denk ik: dan komen we toch heel dichtbij de ultieme “Verelendungstheorie” die we (volgens sommigen van mijn kant van het politieke spectrum) nodig zouden moeten hebben om de zaak eens voor eens en voor altijd op de goede baan te krijgen?

Dus kijk ik naar de spelende katten, de moestuin in aanleg, de kippen, de heldere blauwe lucht, de ontluikende natuur, mijn vrouw die het nodige ontsmet na het inkopen doen en droom van een rechtvaardige wereld waar geen plaats is voor idioten die het nu en in de geschiedenis al zo vaak verknald hebben, en denk: het is misschien wel goed zo.

zaterdag 11 april 2020

Technicolor en intimiteit

Lief virus,

Nog even, en dan schakel ik over op het minder intieme "lief virus". Dan ga ik die intimiteit nog alleen maar delen met mijn (echte) dierbaren. Genoeg geflikflooi. Ik las ergens: "intimiteit [momenteel]  is zowel de ziekte als het medicijn". Want er zijn steeds minder mensen die er mee om kunnen gaan nu jij dicteert wat de voorwaarden voor intimiteit zijn. Hordes deskundigen, vooral de serieuze, komen woorden en beelden tekort om te beschrijven wat de gevolgen nu al zijn van die opgedrongen intimiteit. Intimiteit kan ook intimiderend zijn, getuige de vele raadgevingen van heel veel 'gogen' en 'logen', zowel fake als echt.

Om bij echt en intimiteit te blijven. Nu de zon hier al dagen zo prachtig schijnt, de ontbrekende condensstrepen van de vliegtuigen de hemel doen oplichten, de maan de nacht verlicht als staan er honderdduizenden zwart-wit televisies tegelijkertijd aan, valt me op dat technicolor nog helemaal niet zo'n slecht procedé was om kleurenfilms te schieten. Blauw is blauw, rood is rood en groen is groen (en alles wat daar tussenin zit).



Ik merkte dat toen ik door de cementfabriek liep, hier achter de heuvel. Maar ook even later toen ik met mijn iPhone een foto maakte van een speelgoed langs het kanaal.  De app, die ik ooit eens had aangeschaft om filters te gebruiken had ook een "technicolor-feature" (zoals dat heet). Toen ik die gebruikte, gebeurde er niets. De kleuren bleven net zo verzadigd als in hun oorspronkelijkheid.


De kleuren van Alice in Wonderland, Gone With The Wind, Sneeuwwitje en de zeven dwergen, zijn er gewoon in werkelijkheid! Dat noem ik een wonder! Een wonder van schoonheid! En dat 85 jaar na
Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit van Walter Benjamin. 

De kleuren op scherp zetten. Zodat we niet meer hoeven te twijfelen over wat rood, blauw of groen is.  Indirect gun ik jou die ontwikkeling. Maar, omdat je ook een duivel bent heb ik ook de bespiegelingen over de verhoudingen in onze samenlevingen met zijn gogen en logen die het eigenlijk ook allemaal niet meer weten op scherp gezet, onder loep genomen. De lofzang van de bezorgden over ons klimaat op jou, het egoïstisch gejuich van flitshandelaren, de klaagzang van de kleine zelfstandigen, de trieste beschouwingen van Nobelprijs-winnende economen, het voer dat je geeft aan samenzweringstheorieën, de macht die je geeft aan dwazen.

Het zijn maar ogenschijnlijk nietszeggende details, vergeleken met wat ik denk dat ons te wachten staat. Met die technicolor is het straks voorbij, als de vliegtuigen weer de lucht ingaan en we allemaal weer worden verzwolgen door de onrust van voorheen en de 'reset' waar iedereen over spreekt niets anders is dan het recreëren en herpositioneren van de verhoudingen. Maar dan nog scherper gedefinieerd. Nog meer verwarring, nog meer onderscheid tussen de haves en havenots. 

Straks. Dan hebben we weer filters nodig om te zien hoe het was. Filters die ons het zicht op de werkelijkheid ontnemen. En intimiteit weer iets is waar we maar beter over kunnen zwijgen.



Sommigen zullen lachen om je, als een scheet in de geschiedenis. Velen zullen je herinneren als een oorlog. Een oorlog tegen een onbekende.....












woensdag 8 april 2020

Over pompend remmen, vreemdgaan en Dylan


Lief virus

Ik heb me even gedeisd gehouden. Zoals dat verwacht wordt als je in de luwte zit. Dat komt omdat sommige mensen die luwte al te letterlijk nemen, en ik me dus, volgens die mensen, niet mag bemoeien met zaken die jou aangaan. Maar ja, ik kan mijn mond niet houden, dus denken mensen al heel snel: wat lult die vent daar vanuit de luwte? In de windstilte, beschut tegen alles. Dat herinnert me aan de tijd dat je Zuid-Afrika in de tijd van apartheid niet mocht veroordelen, omdat je er nog nooit geweest was. Of de Vietnamoorlog. Of recenter, de pandemie die jouw naam draagt.

Nou, ik zeg je, in de luwte hoef je echt niet je mond te houden. De luwte is niets stiekems. Ook in de luwte kun je slachtoffer worden. Maar de luwte is goed voor het hoofdje. Je ziet dingen veel helderder dan als je in de volle wind staat en alles maar om je oren vliegt. Zo kreeg ik van een facebook-vriend te horen: Mat, ben je gehackt of zo? Schrijf jij allemaal die onzin? Ik antwoordde hem: Onzin?

Ik wacht nog steeds op antwoord.

Maar het heeft me toch aan het denken gezet. Als die facebookvriend vindt dat dit onzin is, dan vraag ik: waarom vindt hij dat onzin? Leest hij niet? Wil hij niet lezen dat ik te hoop loop tegenover heel veel door mij verwachte ontwikkelingen die jij in gang hebt gezet? Of zit hij zelf in de luwte? Ik weet het niet. Want hij antwoordt niet.

Zoals zovelen niet antwoorden op prangende vragen. Niet kunnen antwoorden, omdat je zo ongewis bent. En blijft! Want wat komt er op ons af, als jij verder tot een onschuldig microding gemuteerd bent?

Je schijnt aan je terugtocht bezig te zijn (dat lees en zie ik althans in de betrouwbare media) en nu begint het gekrakeel over jouw 'exit'.  Hoe gaan samenlevingen dat aanpakken?, is de vraag. Horeca over de kop, kleine ondernemingen in absolute nood, mensen zonder reserves op de drempel van rebellie, Efteling en Plopsaland dicht en Tomorrowland nog alleen als vorige edities te streamen. De 'hunger game' is gestart.

In Nederland gaan ze waarschijnlijk voor 'pompend remmen'. Het land wordt opgedeeld in gelijktallige zones. Een zone wordt vrijgelaten, de andere niet. En dat moet dan om en om gaan en over en weer. Zo wordt dan langzaam maar zeker immuniteit opgebouwd en wordt je echt onschadelijk gemaakt. In Panama gaan ze de verdeling tussen mannen en vrouwen doen. De ene dag mogen de mannen uit, de andere dag de vrouwen. (Ik vraag me af of die mannen dan niet naar andere vrouwen gaan, want ik heb begrepen dat in Panama (net als in Italië en Frankrijk (et alors?) overspel een geaccepteerd maatschappelijk verschijnsel is).

Ja, pompend remmen. Waarom pakken ze niet het alfabet? Eerst de mensen wier achternaam met een A en een Z beginnen vrijlaten, dan B en IJ (ofY) en zo verder. Of naar leeftijd! Eerst die 60plussers zoals ik, behorend tot de risicogroepen (ik ben hartpatiënt, weet je nog), uit de luwte halen (bij voorkeur naar een uitverkocht Dylanconcert). En die laten omvallen. De rest kan door....  naar het post-coronatijdperk. Drie problemen opgelost: het pensioengat en dit blog. En we zijn van Dylans Neverending Tour verlost.